Een uitzonderlijke ontmoeting

De melding die ik binnenkrijg is kort; er is een mevrouw overleden en ik mag contact opnemen met de bewindvoerder, iemand die haar geld beheert. Ik bel meteen en hoewel ze heel aardig voor me is, kan die dame me niet verder helpen. Behalve de naam, woonplaats, leeftijd en het feit dat ze gecremeerd wil worden, weet ze helemaal niets van mevrouw. Ik krijg een budget mee en het vertrouwen dat ik de uitvaart netjes zal verzorgen.

Passend afscheid

Absurd natuurlijk, dit is een mens, die verdient toch zeker een passend afscheid? Ik neem me voor om er hoe dan ook een mooie uitvaart van te maken. In eerste instantie zijn er 20 mensen die de dienst bij willen wonen. Maar naarmate de uitvaartdatum nadert, blijven er nog maar 10 en later zelfs 5 van over. De bewindvoerder, mijn enige contactpersoon, belt me vervolgens: zij kan er zelf helaas ook niet bij zijn. Op de ochtend van de uitvaart haal ik mevrouw op en verzorg haar. Ik kies een zachtroze lipstick, ze ziet er keurig uit.

Wanneer het tijd is loop ik naar de ontvangruimte om het bezoek op te halen. Daar tref ik een lege ruimte met achterin enkel een heer op een stoel. Hij heeft prachtig grijs krulhaar en ik gok dat hij achterin de 70 is. Hij kijkt me vriendelijk aan en vraagt: ‘Mag ik met jou meelopen?’ Eigenlijk voel ik meteen dat deze man bijzonder is, het is iets in zijn oogopslag.

‘Zou je bij me willen zitten?’ vraagt hij wanneer we naar binnen lopen en ik stem in, natuurlijk doe ik dat. Tijdens de hele dienst zijn het alleen hij en ik. Ik speel de muziek die ik voor mevrouw heb geselecteerd en ik draag met zorg de gedichten voor. Na afloop van de dienst zitten we nog ruim een kwartier in stilte naast elkaar.

Het is alles behalve ongemakkelijk, ik voel me juist heel erg op mijn gemak. Hij legt vervolgens een hand op mijn schouder en zegt dat het precies goed is zo. ‘Het is niet voor niets dat jij deze dienst hebt ingevuld en er komt een dag dat je zult begrijpen waarom dit jouw rol is in het leven.’ Als we de zaal verlaten pakt hij me stevig vast. De tranen stromen over mijn wangen.

Ik huilde niet van verdriet, het was eerder een vreemd soort blijdschap. Het komt niet vaak voor dat ik een uitvaart helemaal zelf organiseer. Gelukkig maar, want veel liever doe ik het samen met de nabestaanden. Toch was het dit keer een persoonlijke bevestiging: ik heb het juiste vak gekozen.

Jolanda Veldkamp-de Boer was uitvaartverzorger bij Yarden Haarlem.